reizen

REIZEN: MOSKOU - VLADIVOSTOK
VOOR GEVORDERDEN
R
DAT
USLAND MET ZIJN
MONGOLIË
TRANS-SIBERIA
MET DE
GOBI
EXPRESS,
CENTRAAL-AZIË
ZIJDEROUTE,
WOESTIJN, HET ZIJN STUK VOOR STUK BESTEMMINGEN
DIE HOGELIJK TOT DE VERBEELDING VAN DE WERELD- EN ONTDEKKINGSREIZIGER SPEKEN.
WAS OOK HET GEVAL BIJ
PHILIPPE GEELHAND,
NIET TOEVALLIG OMDAT HIJ ALS AREA MANAGER
VOOR EEN INTERNATIONAAL BEDRIJF AL EEN TIJD LANG DE
DE
MET DE
DELTA VAN DE
LANGS DE
WOLGA,
ZIJDEROUTE,
DE
KARAKALPAKSTAN
DE STEPPES IN
GOS-LANDEN
WOESTIJN,
MONGOLIË,...
ONDER ZICH HAD.
SAMARKAND
EN ANDERE MYTHISCHE STEDEN
ZIJ OEFENDEN EEN ONWEERSTAANBARE AANTREKKINGSKRACHT
MOTORFIETS.
MAAR
TEGELIJKERTIJD ZAT HIJ WAT GEWRONGEN MET HET IDEE DAT HIJ ALS ‘RIJKE’
ERG ARME GEBIEDEN ZOU BEZOEKEN ZONDER DAAR IETS TEGENOVER TE KUNNEN STELLEN.
WESTERLING
DEZE DIKWIJLS
Philippe Geelhand
OP ‘M UIT, EN GAANDEWEG VATTE HIJ DAN OOK HET PLAN OP AL DEZE REGIO’S TE DOORKRUISEN AAN BOORD VAN EEN
REIZEN
REIZEN
1
MOSKOU - VLADIVOSTOK
Philippe Geelhand
MOSKOU - VLADIVOSTOK
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
2
3
Philippe Geelhand
Uiteindelijk kwam hij terecht bij SOS
Kinderdorpen, een organisatie die zich het
lot van weeskinderen overal ter wereld aantrekt (zie ook www.soskinderdorpen.be). Na
de val van het IJzeren Gordijn kregen de
voormalige Sovjetlanden af te rekenen met
tal van demografische en sociologische problemen, waaronder een compleet gebrek aan
opvang voor alleenstaande en verwaarloosde
kinderen. SOS Kinderdorpen reageerde
gepast, en ondertussen zijn er al kinderdorpen opgericht in Rusland, Oezbekistan,
Kyrgyzstan, Kazakhstan en Mongolië. De
bedoeling van Philippe was elk van deze
opvangcentra te bezoeken en de verschillende reissegmenten via het internet te koop
aan te bieden teneinde een flinke geldsom te
kunnen overmaken aan de VZW. Uiteindelijk
zamelde hij 8.400 euro in, bedrag dat integraal naar de kinderdorpen ging. Alle reiskosten (benzine, eten, hotels, visums, verzekeringen,...) betaalde hij immers zelf, terwijl
bepaalde logistieke aspecten door een aantal
milde sponsors werden afgehandeld. We
laten ‘m graag zijn relaas doen:...
RIJDEN
OF VLIEGEN?
Om deze reis van Moskou naar
Vladivostok tot een goed einde te brengen
heb ik de meest voor de hand liggende motor
gekozen: een stevige en betrouwbare BMW
R1150GS Adventure. Om een viertal dagen
64
AUGUSTUS
2 0 0 5 Motoren & Toerisme
KLEI
EN REGEN MAKEN VAN DE WOESTIJN IN
KARAKALPAKSTAN
EEN HEL.
1. HET
KLOOSTER
3. BRUG
reistijd uit te sparen, stelt Airpartners (één
van de sponsors van het project) voor de
motor naar de Russische hoofdstad over te
vliegen. Op de luchthaven van Oostende
word ik opgewacht door een Antonov-12,
waarvan de bemanning mij met trots meldt
dat hun kist van 1957 is. Bijna nieuw dus...
Eens alle betaalde cargo ingeladen is, moet
alleen mijn motor er nog bij. Dat loopt niet
van een leien dakje, want het ruim zit al propvol. Enkele paletten gaan er terug uit, en de
motor wordt zo goed en zo kwaad mogelijk
tussen de rest van de lading gestouwd. De
paletten er terug naast zetten lijkt uitgesloten, maar de bemanning laat zien hoe vindingrijk ze wel is: ze halen de machtige laaddeuren van de Antonov af en vervolgens
proppen ze alle hoekjes en kantjes vol met
dozen tot er niets meer bij kan. Dan heft de
voltallige bemanning de loodzware deuren
op en schroeft ze terug aan het vliegtuig.
Wij installeren ons in de cabine, een
prachtig ingericht compartiment waar
(namaak) Oosterse tapijten de wanden van de
cockpit sieren. De commandant stelt mij voor
om op het zitje van de co-piloot te komen zitten en nadat hij mij onder het vliegen de werking van alle knopjes en schakelaartjes heeft
uitgelegd, doet hij me teken om de knuppel
in handen te nemen. Trots als Icarus vlieg ik
over de Russische vlaktes… tot de comman-
dant de ‘auto-pilot’ uitschakelt. Mijn handen
verkrampen, net als mijn verzaligde glimlach.
De piloot doet me teken om de knuppel naar
me toe te trekken, en de altimeter begint te
stijgen. Daarna doet hij me teken om lichtjes
naar links te sturen om een bocht te maken.
Ik vraag ‘m snel om toch maar zelf zijn spoetnik te besturen: “Ja pilot mototsikel, Ti pilot
samaliot!” Ik de motorfiets, jij het vliegtuig...
KAFKA
Uiteindelijk komen we na middernacht
aan in Moskou, maar de Adventure moet de
nacht doorbrengen in een duistere hangar. De
volgende dag wil ik vol goede moed de motor
in het depot ophalen, maar al snel blijkt mijn
enthousiasme voorbarig. Een Zwitserse douanier zou hier zonder twijfelen de Nobelprijs
voor vriendelijkheid en behulpzaamheid winnen, want aan welke ambtenaar ik ook al mijn
transport- en motordocumenten laat zien,
overal word ik uitgebreid genegeerd. Dag na
dag krijg ik niets anders dan ”chiass” (= één
ogenblik) te horen. Ik ren van bureau naar
bureau, en word van het kastje naar de muur
gestuurd. Hier is Kafka compleet voorbijgestreefd, hier heerst absoluut absurdisme. Ik
moet langs ontelbare bureaus passeren, en
overal moet ik in de rij wachten om een één
van de talloze stempels te verkrijgen. Pas na
IN
VLADIMIR
OEZBEKISTAN,
OP
200
KM VAN
MOSKOU. 2. AUTOSNELWEG
IN
KAZAKHSTAN.
GEMAAKT VAN BAGGERBAKKEN.
2 maanden (u leest het goed...) krijg ik de
motor los uit de gierige klauwen van de
Russische douaniers, dankzij Juralink, een
Nederlands juristenkantoor in Moskou...
Mentaal totaal uitgeput en financieel uitgekleed kan ik eindelijk Moskou verlaten.
HELS
In Astrakan krijg ik de goede raad mee
een nieuwe piste te volgen die rechtstreeks
van Makat naar Oezbekistan leidt, maar
onderweg beslis ik toch maar een kortere,
onverharde weg te nemen. Een zeer slechte
beslissing! Deze weg is barslecht, en scheuren
en barsten maken het rijden bijna onmogelijk. In een poging om een diepe put te vermijden, rij ik even van de rand van de baan,
maar door regenval is de ondergrond zeer
glad geworden. Het voorwiel heeft plots geen
grip meer en de 250 kg zware BMW gaat op
één oor. Wat tijdens een endurorit een banale
val zou zijn geweest, had hier al het einde
van de reis kunnen betekenen: de valbeugel
heeft het kleppendeksel beschadigd, met een
serieus olielek tot gevolg, het achterframe
heeft een tik gehad en de bagage aan de linkerkant krijg ik onmogelijk nog vastgesjord.
Rond 7 uur ‘s avonds stelt de vriendelijke
eigenaar van de enige benzinepomp langs de
1400 km lange piste mij voor om daar te
overnachten. Zijn vrouw heeft ‘plov’ klaargemaakt, een gerecht op basis van rijst, wortelen en schapenvlees. Daarbij drink ik verse,
lauwe kamelenmelk. Niet slecht, maar wat
een geur!
De overige kilometers tot aan de grens
met Oezbekistan zijn een hel. De piste is nog
steeds bijzonder glad, en om de 2 uur moet ik
het oliepeil controleren. Een kameelherder
aan de rand van de Karakalpakstan woestijn
raadt mij een parallelle piste aan en ik ben zo
dom om hem te geloven. Na uren en uren rijden, moet ik concluderen dat ik compleet verloren ben gereden. Het is 9 uur ‘s avonds en
ik moet de motor voortdurend door fijn, los
zand duwen. Het is koud, en ik weet op geen
uren na wanneer ik op mijn bestemming zal
arriveren. Als God, Allah, en vooral de motor
mij nu maar niet in de steek laten… Midden
in de nacht kom ik eindelijk, na 13 uur en 863
kilometer op de motor, aan in een kleine stad
op een 150 km ten noorden van Nukus, waar
ik gelukkig nog kan overnachten in een afgedankt truckermotel.
HEMELS
De volgende dag rijd ik tot in Khiva, de
eerste van vier mythische steden langs de
‘oude’ Zijderoute. De tocht verloopt langs
één van de meerdere pistes die van de 2de
tot de 13de eeuw Xinjiang, een onafhankelijke streek in China, verbonden met klein
Azië (vandaag Syrië, Jordanië, Turkije). Deze
routes vormden de eerste verbindingen, en
meteen ook de eerste handelbetrekkingen,
tussen oost en west. Ze kwamen samen in
het huidige Oezbekistan, Turkmenistan en
Kirghistan. Vanuit het Westen verhandelde
men goud, ivoor, edelstenen, paarden en wol
in ruil voor planten, thee, porselein, parfum
en natuurlijk ook zijde. De wegen brachten
ook nieuwe ideeën, filosofieën en godsdiensten naar onze streken en bvb. de basisprincipes van onze hedendaagse wiskunde en
sterrenkunde vinden hun oorsprong in
Centraal-Azië.
Overdag is Khiva een kleine maar aangename en kleurige stad met talloze markten,
maar ‘s nachts is het hier doods en leeg.
Onder het Sovjetregime werd de oude stad
namelijk omgevormd tot een administratief
centrum. Hier trakteer ik de motor ook op een
eerste onderhoudsbeurt. De ‘tape-herstelling’
wordt bijgewerkt, en in de propere garage
van het hotel demonteer ik het gebroken
kleppendeksel en smeer de breuken in met
speciale cilinderkoppakking. Fris en monter
gaat het de volgende dag richting Bukhara,
wereldberoemd voor haar (uiteraard oosterse) tapijten. In tegenstelling tot Khiva is
Bukhara volop bewoond en de vele
Motoren & Toerisme
AUGUSTUS
2005
65
REIZEN
REIZEN
1
Philippe Geelhand
MOSKOU - VLADIVOSTOK
2
MOSKOU - VLADIVOSTOK
5
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
3
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
4
6
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
restaurants en cafés blijven ook ‘s avonds
open. Overdag wandel ik door de kleine
steegjes en bezoek ik de levendige markten,
met een subtiele mengeling van kleurrijke
groenten en fruit, en geurige specerijen. ‘s
Avonds bezoek ik één van de oudste openbare baden van Centraal-Azië, daterend uit de
16de eeuw. Op een marmeren plaat, naast een
smeulend blokje wierrook, geniet ik van een
heerlijke massage met gemberzalf.
ZINNENPRIKKELEND
In het tweede centrum van SOS
Kinderdorpen, dat van Tasjkent, word ik bijzonder warm onthaald. De directeur organiseert een persconferentie met de 3 nationale
66
AUGUSTUS
2 0 0 5 Motoren & Toerisme
1. OUDE
BOOG VAN DE STAD
3. MOSKEE
VAN
BUKHARA. 2. GRAF
KALON, BUKHARA. 4. DE
VAN
AMIR GURI, SAMARKAND.
OUDE STAD IN
televisiezenders en de lokale pers, en samen
stellen wij de vereniging voor en het doel van
deze reis. De kinderen van het dorp kregen
het reeds op zeer jonge leeftijd hard te verduren, en geweld, honger, of in het beste
geval nalatigheid waren hun dagelijkse lot. In
de Kinderdorpen krijgen zij de kans zichzelf
dag na dag terug op te bouwen. Een meisje
geeft mij een zelfgemaakte armband die ik tot
het einde van de reis moet dragen. Hij zal mij
geluk en bescherming brengen, zegt ze, en ik
hoop dat ze gelijk heeft...
Het is vijf uur ‘s ochtends. De wekker
gaat. In de vooravond heb ik besloten om het
KHIVA.
toch te proberen: van Osh naar Bishkek (allebei in Kirghistan) op één dag. Men voorspelde
me dat ik hiervoor 10 tot 12 uur nodig zou
hebben of zelfs langer. Al om kwart voor zes
ga ik op pad en de koplampen schijnen
amper een paar meter door de dikke mist die
over velden en boomgaarden hangt. Toch verwacht ik een heel mooie dag op de motor, het
zou zelfs één van de toppers van de reis moeten zijn. De etappe voert me door een laaggebergte, ondertussen een waterloop volgend
die tot vijf keer toe uitmondt in smaragdgroene meren die hydro-elektrische centrales
voeden. Het spektakel wordt steeds mooier
en ik rijd met het vizier van mijn helm wijd
open. Enkel de allermooiste alpijnse landschappen kunnen tippen aan de vergezichten
die zich hier voor mijn ogen ontrollen. Twee
keer rij ik over bergpassen op meer dan 3.100
meter en het zicht is adembenemend, een
ononderbroken aaneenschakeling van valleien en bergen bedekt door een laagje sneeuw.
Werkelijk alle zintuigen worden geprikkeld,
en na meer dan 12 uur op de motor kom ik
blinkend van genot aan in het SOS
Kinderdorp van Bishkek.
SNEEUW
E N W O LV E N
Na een verblijf van enkele dagen verlaat
ik de hoofdstad van Kirghistan om op weg
5. VEEMARKT
6. CANYON
NABIJ
VAN
ALMATY.
CHARYN, 200
KM TEN OOSTEN VAN
naar China het hoogste punt van mijn parcours aan te doen, de bergpas Torugart op
4.300 meter. Alvorens die top te bereiken,
moet ik echter eerst nog over een ‘kleinere’
bergpas op 3.300 meter. Een goede test voor
motor en piloot, want na enkele kilometers
zit ik al in een zware sneeuwstorm. De laatste 5 kilometer voor de top zijn erg steil. Het
achterste van de motor, geladen met de 40 kg
bagage en reserveonderdelen, veegt van
links naar rechts over de sneeuw, aangehard
door de vele vrachtwagens die oud metaal
naar China vervoeren. Op amper 20 meter
van de top van de bergpas word ik van de
ALMATY.
motor af geslingerd, en het slot van de rechterkoffer verbrijzelt door de koude als was
het kristal. Plots zie ik 5 arbeiders met een
emmer in de hand. Ze strooien grind op de
weg aan beide zijden van de bergpas om het
verkeer te vergemakkelijken. Konden ze echt
niet wat eerder aan ‘mijn’ kant begonnen
zijn? Ze steken mij alsnog een handje toe om
de motor overeind te trekken en de koffers
worden met spanbanden aangetrokken.
Ik moet me bij de feiten neerleggen: ik
zal het hoogste punt van de trip niet kunnen
bereiken en kan niet anders dan terugkeren.
De hoofdweg is aangeduid als een snelweg
Motoren & Toerisme
AUGUSTUS
2005
67
REIZEN
REIZEN
Philippe Geelhand
MOSKOU - VLADIVOSTOK
MOSKOU - VLADIVOSTOK
1
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
2
3
Philippe Geelhand
Philippe Geelhand
4
Philippe Geelhand
op mijn kaarten, maar ik word geconfronteerd met een klein ezelspaadje in uiterst
slechte staat. Ik vraag aan de bestuurder van
een auto die me tegemoetkomt hoe het er
daar boven op de pas uitziet, en hij informeert mij dat de bergpas door een pak verse
sneeuw onberijdbaar is. Hij is trouwens erg
verbaasd om hier een solo-motorrijder te
zien, want het krioelt hier van de uitgehongerde wolven in deze winterperiode.
Ik moet dus nog maar eens omrijden
(niet dat ik schrik heb van de wolven, maar
met die gesloten bergpas kan ik natuurlijk
niet anders!...). In plaats van een mooie en
korte bergetappe moet ik weer een marathonetappe van 860 km vreten. Na 14 uur op
de motor rij ik Almaty eindelijk binnen.
68
AUGUSTUS
2 0 0 5 Motoren & Toerisme
KOUD
HÉ
De plaatselijke BMW dealer heeft nog
nooit zo ‘n Adventure gezien maar zijn technische kennis reikt ver genoeg om de GS een
degelijke onderhoudsbeurt te geven. Tevens
laat ik spijkers op de banden monteren voor
de komende sneeuw- en ijsetappes.
De volgende dag vertrek ik ‘s ochtends
vroeg voor een noordwaartse etappe van
850 km tot in Ajagus. Hoewel Mongolië
slechts 300 km van Kazakstan verwijderd is,
moet ik ofwel via het koude Siberische Altai
gebergte omrijden ofwel via China, maar
daar zijn de administratieve formaliteiten
wel
bijzonder
ingewikkeld.
Voorbij
Semipalatinsk – waar tussen 1950 en 1993
bijna 600 kernproeven in open lucht plaatsvonden – zou ik de grens over kunnen na het
simpelweg betalen van een ‘brokers fee’ van 7
dollar. Had ik de motor maar via de weg en
niet via luchtvracht ingevoerd...
De dag nadien vat ik mijn 800 km lange
doortocht in het Siberische Altaï gebergte aan.
Bij het opstaan, toont de thermometer een
kleine -24°. Niet bepaald het weer om met de
motor rond te toeren. Nadat alles is ingepakt
is het al 3 graden ‘warmer’ en bij dergelijke
dodelijke temperaturen is dat absoluut niet
verwaarloosbaar. Na een uurtje gebeuzel en
gedraal mag ik Rusland uit voor een 22 km
durende rit door een kille strook ‘no-man’s
land’. Maar wat een verbazing aan de
Mongoolse kant! Een buitenlander (lees: geen
Rus en ook geen Mongool) is sowieso al zeer
uitzonderlijk hier, maar een buitenlander, op
de motor, in het putteke van de winter en dan
nog alléén!? Neen, dat kan niet. Dat moet een
buitenaards wezen zijn! Het omringende
maanlandschap op zo ‘n 2.500 meter hoogte
wekt trouwens ook bij mij die indruk...
VERLOREN
De piste tot in Tsagsanuur is geweldig,
maar op een bepaald moment mondt de
brede piste uit op een tiental kleinere en veel
technischer pistes. Eén daarvan leidt mij tot
aan een brede rivier, maar ik neem het risico
niet om met de zware motor over het ijs te rijden. Via een andere piste rij ik dan maar weer
1. KLOOSTER
VAN
3. KINDJE
SOS KINDERDORP ULAAN BAATOR. 4. SOS KINDERDORPEN ULAAN BAATOR.
IN
ERDENEE ZUU
EN GEBEDSMOLENS.
de bergen in. Het is koud en er ligt een pak
poedersneeuw van een halve meter. Heerlijk
voor een snowboarder, iets minder met een
motorrijder. Bergaf zakt het voorwiel in diepe
sneeuw, en hop: daar ligt de motor weer plat.
Ik heb te weinig kracht en grip om de motor
terug recht te zetten. Het is half vijf, de zon
gaat onder en schept een vuurlijn over de
omringende bergkammen. Mooi, maar in
deze omstandigheden vooral ook eng. Ik ben
hier helemaal alleen en kan niet voor- of
achteruit. Ik haal de bagage af van de motor
en met de nodige moeite lukt het mij de
motor overeind te brengen. Terug in de vallei
2. PISTE
IN
MONGOLIË.
ontdek ik een twintigtal pistes die naar alle
windstreken gaan. Het is al donker en er valt
niets te zien buiten zwart zand en wat
woestijnplantjes belicht door de motor. Voor
de eerste keer tijdens mijn reis heb ik echt
schrik. Hier zijn er zoveel pistes dat je
gemakkelijk een hele nacht rond kan rijden
zonder ergens uit te komen. En plots, een
wonder! Ik zie 2 vage rode lichten. Een auto
rijdt blijkbaar in dezelfde richting maar op
een nabije piste. Ik baan mij een weg door het
kamelengras en de wasbordachtige duintjes.
Eindelijk haal ik de jeep in en de bestuurder
van een amechtig puffende Lada uit de jaren
Motoren & Toerisme
AUGUSTUS
2005
69
MOSKOU - VLADIVOSTOK
REIZEN
REIZEN
MOSKOU - VLADIVOSTOK
DE
HAVEN VAN
VLADIVOSTOK,
BIJ
- 25
MOSKOU
RUSLAND
Khabarosvk
Mogotcha
Tchita
Astrakan
Ulaan Ude
K A Z A K H S TA N
Nukus
Khiva
Ajagus
2
1 TA S J K E N
T
Bukhara
I R A N Samarkand
3
Almaty
BISHKEK
4 Osh
1 . T U R K M E N I S TA N
2 . O E Z B E K I S TA N
‘50 stopt verbaasd. Ik vraag hem de weg naar
Olgiï en tot mijn groot genoegen antwoordt
hij mij dat ik hem kan volgen, want hij woont
er. De Lada moet om de 10 minuten stoppen
om water in de lekke radiator te kappen terwijl de piloot wodka bijtankt, maar ik denk er
niet aan om de juiste piste nog te verlaten. Na
alweer meer dan 12 uur rijden kan ik de laatste kamer boeken in een klein hotelletje. De
douche is zo goed als koud, en in de kamer is
het amper 10 graden. Maar wie zou klagen. Ik
zit hier veilig.
HOPELOOS
Ik ben op weg naar Gobi-Altaï, maar hoe
meer ik naar het zuiden rijd, richting Gobi
woestijn, hoe zandiger de pistes worden. Het
voorwiel heeft het lastig met het losse zand,
ook al probeer ik het gas er zoveel mogelijk op
te houden. Maar dat pompt natuurlijk de voorarmen op en zo’n hoog tempo kan ik geen
uren aanhouden. Voor de achtste keer vandaag ga ik tegen de vlakte en telkens volgt
daarop hetzelfde, slopend ritueel: ik haal alle
bagage van de motor, na meerdere pogingen
krijg ik de BMW overeind, pak ik alles terug in,
en verder gaat de tocht.
Ik rijd pal oostwaarts om het rulle zand in
het zuiden te vermijden. Volgens de teller
70
AUGUSTUS
2 0 0 5 Motoren & Toerisme
had ik al lang in Altaï moeten zijn, maar al
wat ik zie is kamelengras en zand. Wanneer ik
nog maar ‘ns ten val kom, krijg ik de motor
niet meer rechtgezet. Ik ben al meer dan acht
uur aan het vechten om vooruit te geraken en
ik kan niet meer. Ik ga naast de piste zitten,
met m’n hoofd geklemd tussen mijn handen.
Mongolië is té mooi, té hard, té koud, volledig
ongenaakbaar. Ik weet echt niet hoe ik me
hier nog ga uit redden. Tijdens de Dakar zijn
er ten minste nog de andere deelnemers, en
iedereen heeft een noodzender. Ik ben hier
helemaal alleen en niemand weet waar ik ben.
Ik kan me absoluut de luxe niet permitteren
om op te geven, maar ik blijf krachteloos en
zonder enige hoop op beterschap neerzitten.
Plots komt er een kamelenherder aangedraafd op zijn ezel. Hij komt naast mij zitten
en legt zijn arm om mijn schouders zonder
één woord te zeggen. Hij verstaat blijkbaar
onmiddellijk de situatie. Na een hele tijd staat
hij op en met gestrekte hand helpt hij mij op
te staan waarna we samen ook de motor recht
trekken. Dan krijg ik eindelijk 2 woorden over
mijn lippen: “Altaï, delikoa?” (Altaï, nog ver?).
Hij wijst in de richting van een hoge duin en
met een vinger in het zand noteert hij het cijfer 10. Met open mond schrijf ik erachter
‘KM?’. Hij knikt bevestigend. Ja, ik ben er dan
toch geraakt!
MONGOOLSE
KIT
Na 10 dagen barre kou, woestijn, nomaden en kamelen kan ik in Ulaan Baator eindelijk weer de geneugten van de beschaving
proeven in een badkamer met warm water.
Binnen het ‘guesthouse’ van SOS Kinderdorpen is het 20 graden. Wat een luxe! Het
onthaal van de kinderen is telkens weer buitengewoon warm en gezellig. De kinderen
zijn hartelijk en spontaan, en dankzij hen
vergeet ik snel de zware doortocht van hun
prachtige land. Zij kregen het op zeer jonge
leeftijd al veel harder te verduren dan ik in de
afgelopen
dagen,
en
zonder
SOS
Kinderdorpen zou hen een triest en uitzichtloos leven beschoren zijn. Ik blijf enkele
dagen om krachten op te doen voor het laatste gedeelte van de reis, maar alvorens door
te rijden willen de kindjes mij hun eindejaarsspektakel tonen dat ze al enkele weken
voorbereiden. Ze dansen, zingen en spelen
enthousiast en lachend op traditionele
muziekinstrumenten.
Gesterkt en verblijd verlaat ik Mongolië
richting Siberië. In deze winterperiode verwacht ik niets gunstigs van deze laatste etappe, en zoals verwacht gaan de temperaturen
nog de dieperik in. Het is alleen dankzij de
‘Mongoolse kit’ met Yak stuurmoffen en ‘val-
VLADIVOSTOK
Tsagsanuur
Olgiï
Altaï
ULAAN
BAATOR
MONGOLIË
CHINA
3 . K Y R G Y S TA N
4 . TA D J I K I S TA N
niki’ botten uit dik vilt dat ik de vriestemperaturen enigszins kan verdragen. Van Ulaan
Ude tot Tchita wordt het echt te gortig. Min
30°, min 35°, min 40°,... onverdraagbaar.
Ondanks de moffen bloeden mijn handen
open en in beide motorbotten vriezen mijn
tenen tegen elkaar. Tot op heden had ik nog
nooit off road gereden bij min 40, en geloof
mij: het zal ook de laatste keer geweest zijn!
MIN 52
Op de hobbelige pistes van de afgelopen
dagen heb ik mijn achterband blijkbaar kapot
gereden. De spijkers hebben het karkas helemaal beschadigd. Ik rij verder tegen 10-15
km/u tot ik een slaapcontainer tegenkom
waarin wegenwerkers overnachten. Ze bieden
mij thee en eten aan en ik blijf ter plaatste slapen. Een houtkachel warmt de container op.
‘s Avonds bespreek ik het probleem van de
achterband met mijn gastheren. Hun oplossing: ik moet in Mogotcha de trans-Siberische
goederentrein nemen om met de motor op de
trein 1200 km verder naar Khabarovsk te sporen, een stad 800 km ten noorden van
Vladivostok. Daar zouden heel wat Japanse
motoren rondrijden en daar zou ik een band
van 17 duim kunnen vinden. Zo gezegd, zo
gedaan...
De volgende ochtend probeer ik tevergeefs de motor aan de praat de brengen. Het
is min 46 graden en de accu heeft de geest
gegeven. De olie is verhard en de versnellingsbak zit vast. We duwen de motor in een
container waar een Kamaz tiencilinder dienst
doet als generator. Binnen in de container is
het een deugddoende -10°, en na een paar uur
‘ontdooien’ draait de boxer weer als een zonnetje. Vijf uur later bereik ik Mogotcha, en
zonder ook maar één greintje spijt kan ik een
gedeelte van de tocht in een verwarmde treinwagon afleggen. Wie dat niet mocht begrijpen: in het station van Skovordino, de meest
noordelijke stad op mijn parcours, hangt een
enorme thermometer aan de muur, en die
wijst min 52 graden aan. Het is dan 2 uur in
de middag...
over de wegen gestrooid maar onder het
dunne laagje modder ligt er nog altijd ijs.
Maar uiteindelijk, na twee dagen heen en
weer zwalpen, 55 dagen nadat ik vanuit
Moskou vertrok en ondertussen 16.000 km
verder, kom ik aan in Vladivostok. Dit was
ongetwijfeld de mooiste endurotrip die ik
ooit heb gereden. Zowel aan de magische
steden langs de zijderoute als aan de unieke
schoonheid van de woestijn in Mongolië als
aan het beenharde Siberisch klimaat houd ik
fantastische herinneringen over. Maar zonder Valia, Igor, Helena, Terbish, Sacha,
Valodia, Sinus en zovele anderen die mij
onderweg hebben geholpen, geduwd, aangemoedigd en gesteund, zou ik Vladivostok
nooit hebben bereikt. Waarvoor eeuwig
dank...
VLADIVOSTOK
In Khabarovsk aangekomen blijkt een 17
duims noppenband al even onvindbaar als
midden in de steppes, en ik haal dan maar
alle spijkers uit de gummi en geef de band
weer een min of meer ronde vorm met zware
hamerkloppen. Met een binnenband in de
tubeless kan ik dan wel verder rijden, maar
dat maakt de laatste 800 km er niet echt
gemakkelijker op. Hier werd zout en zand
TEKST
MET
EN FOTO’S:
Philippe Geelhand
DANK AAN de partners die het project
steunen: BMW België, Metzeler, Castrol, Boost,
Smith, Airpartners, Garmin et Juralink.
U kunt ook bijdragen tot het welzijn van kinderen onder de hoede van SOS KINDERDORPEN,
door de aankoop van een reissegment op de
website: www.moscow-vladivostok.net. Uw bijdrage gaat VOLLEDIG en RECHTSTREEKS naar
SOS Kinderdorpen (www.soskinderdorpen.be).
Motoren & Toerisme
AUGUSTUS
2005
71
GRADEN.