files/Huard, Fernand_30x30

Fernand Huard, chanteur
L'Artiste
About the artist / Over de kunstenaar
Né à Fréjus, il habite et travaille aux Pays-Bas depuis 1971. Il a travaillé entre
"Je ne sais pas, mais le chant de vive voix,
est autre chose. Il y a quelque chose en
plus. Peut-être plus de spontanéité, plus de
dramatique, plus d’expression."
"I don’t know but singing live is something
else. Maybe it’s more spontaneous, more
dramatic, and more emotional."
"Ik weet het niet, maar voor een publiek
zingen is iets anders. Dat heeft iets extra’s.
Misschien meer spontaniteit, meer drama
en meer expressie."
autres avec Philippe Freriks dans le programme Je me souviens.
Geboren in Fréjus (Frankrijk) hij woont en werkt in Nederland sinds 1971.
Hij werkt onder andere met Philippe Freriks aan het programma Ik herinner me.
Born in Frejus (France) he lives and Works in The Netherlands since 1971.
He worked with Philippe Freriks in the programme I remember.
Vive la chanson!
Hourrah for the chanson! / Lange leven de chanson!
Pour tout dire en une phrase, j’ai suivi une école
de la rue. Qu’il y ait une ou deux cents personnes
dans la salle revient au même. J’ai travaillé avec
Philippe Freriks et avant cela, je n’avais aucune
expérience des grands théâtres. Il n’y avait pas non
plus quatre mille personnes dans le public. Disons,
entre mille et quinze cents. La première fois, j’ai
commencé avec « Gare du Nord » et « Padame ».
Je n’avais aucune appréhension du microphone ou
To put it simply I learnt everything in the street.
Whether there were one or two hundred people in
the room made no difference. Prior to working with
Philippe Freriks I had no big theatrical experience
whatsoever. Neither were there 4000 people in the
audience. More like a 1000 -1500. The first time I
started with ‘Gare du Nord’ followed by ‘Padame’.
I had no fear of the microphone or anything else.
When you sing you learn through experience.
Kort gezegd heb ik de school van de straat gevolgd.
Of er nu honderd of tweehonderd mensen in de zaal
zitten, het komt op hetzelfde neer.
Ik heb gewerkt met Philippe Freriks en voor deze
samenwerking had ik geen grote theaterervaring.
Nu zaten daar ook weer geen vierduizend mensen
in het publiek. Laten we zeggen, tussen de duizend
en vijftienhonderd. De eerste keer begon ik met
“Gare du Nord” en “Padame”. Ik had geen enkel
quoi que ce soit. Lorsque l’on chante, on apprend
par expérience. Ce sont surtout les fautes qui sont
de bons maîtres.
Le côté positif est que l’on interprète les chansons
d’une autre façon après cela. Si c’est pour
interpréter comme un CD, autant en mettre un.
Je ne sais pas, mais le chant de vive voix, est autre
chose. Il y a quelque chose en plus.
Peut-être plus de spontanéité, plus de dramatique,
plus d’expression. Il y a ce regard. Je ne sais pas.
Lorsque je marche sur scène, je marche. Je mets
des chaussures adéquates, pour bien marcher.
Cette allure, peut-être, cette façon. Et je chante
toujours avec le chapeau. On apprend. Sans
arrogance, sur la scène, dans le théâtre, il faut
dominer un peu. Si on ne supervise pas, c’est le
public qui le fait. Alors, on tombe dans un trou.
On arrivera peut-être à un bon résultat en fin de
compte, mais ce sera plus dur. Le côté positif
d’avoir bouffé de la poussière, des kilomètres de
rails et des kilomètres de métro et des kilomètres
de rues, c’est que l’on ne se prend plus la tête.
C’est comme ça et ça marche ou ça ne marche pas!
Ces derniers temps, depuis le spectacle avec
Philippe, je porte aussi une casquette. Je me
présente toujours avec un couvre-chef, le plus
souvent des chapeaux Borsalino. J’en ai de toutes
les couleurs, j’adore les chapeaux. Mais, depuis
cette tournée, je mets donc une casquette.
Depuis que je suis tout petit, je me rappelle adorer
me déguiser. À trois ans, j’avais déjà un chapeau
de brousse sur la tête. Mon père était militaire.
Cela explique ceci. Lorsque je suis devenu,
financièrement plus aisé, je me suis dis « je veux
avoir un beau chapeau, et plus un chapeau de
brousse ou un casque colonial ». C’est vrai que
la casquette ou le chapeau donnent une autre
It’s above the mistakes you make that are good
teachers. The positive side being that you perform
songs differently afterwards. If you’re just going to
sing like a CD then you may just as well play one!
I don’t know but singing live is something else.
Maybe it’s more spontaneous, more dramatic,
and more emotional. That’s how it feels, but I
don’t know.
When I walk on stage, I walk. I wear good walking
shoes. It’s a style, maybe, a look. I always sing
with a hat on. You learn, without arrogance, when
on stage or in the theatre that you must be a bit
domineering. If you don’t take control then the
audience does and then you fall into a hole! You
might get a decent result in the end but it’ll be a
lot harder. That’s the benefit of having eaten dust,
kilometres and kilometres of train tracks, metros
and streets, you don’t get worked up. It works or it
doesn’t, that’s just the way it is.
Since the show with Philippe I also wear a cap.
I always work with something on my head.
More often than not Borsalino hats, I have all
sorts of colours. I love hats. But since the tour
I wear a cap. Since I was a kid, I remember I
always like dressing up. At three years old I
already had a bush hat on my head. My father was
a soldier, that’s why. When I became financially
comfortable, I said to myself that I wanted a nice
hat and then a bush hat or a colonial helmet. It’s
true that a hat or a cap gives you a different kind
of look. I use this difference to portray different
characters when I sing.
The voice to me is…I’ll have to find the right
word. The voice is…I don’t want to say a lifesaver,
but it’s still what has stopped me ending my days!
My voice has been my saviour. I started singing
very late. Until I was about 45 years I’d always
verstand van microfoons of wat dan ook. Als zanger
leer je al doende. Vooral de fouten zijn goede
leermeesters. Een voordeel is dat je daarna de
nummers op een andere manier voordraagt.
Als je een lied wil vertolken zoals het op de CD
staat, kun je net zo goed de CD opzetten. Ik weet
het niet, maar voor een publiek zingen is iets
anders. Dat heeft iets extra’s. Misschien meer
spontaniteit, meer drama en meer expressie. Je hebt
die blik van het publiek. Ik weet het niet precies.
Als ik op het toneel loop, loop ik ook echt.
Ik doe geschikte schoenen aan om goed te kunnen
lopen. Die tred, die manier. En ik zing altijd met
een hoed. Je leert. Zonder arrogant te zijn, moet
je op het toneel, in het theater, een beetje de
overhand hebben. Als je zelf niet overheerst, doet
het publiek dat. Dan val je in een gat. Je kunt
dan uiteindelijk wel een goed resultaat behalen,
maar dat zal moeilijker gaan. Het positieve van te
hebben geploeterd, van al die kilometers spoor,
die kilometers met de metro en te voet, is dat je je
niet snel gek laat maken. Zo is het, zo werkt het en
anders niet!
De laatste tijd, sinds de voorstelling met Philippe,
draag ik ook een pet. Ik kom altijd op met een
hoofddeksel, meestal een borsalino. Ik heb ze in
alle kleuren, ik ben gek op hoeden. Maar sinds die
tournee draag ik dus een pet. Ik kan me herinneren
dat ik het sinds ik klein ben geweldig vind me
te verkleden. Toen ik drie was, had ik al een
junglehoed op mijn hoofd. Mijn vader was militair,
vandaar. Toen ik het financieel iets beter had, zei
ik tegen mezelf: “Ik wil een mooie hoed, en geen
junglehoed of tropenhelm.” Het klopt dat een
pet of een hoed je een andere uitstraling geeft.
Ik gebruik dat verschil om al zingende
verschillende personages neer te zetten.
allure. J’utilise cette différence pour camper divers
personnages en chantant.
La voix pour moi, c’est …, il faudrait que je
trouve le mot juste. La voix, c’est …. Je ne veux
pas dire, bouée de sauvetage, mais c’est tout de
même ce qui m’a empêché de mettre fin à mes
jours. La voix a été mon sauveur. J’ai chanté très
tard. J’ai toujours été guitariste d’accompagnement
et guitariste soliste jusqu’à quarante-cinq ans à
peu près. Un jour, en tant que Français, je joue
à la pétanque, bien sûr, et donc, à une soirée, je
chantonnais un petit truc et quelqu’un m’a fait une
réflexion positive. Je suis revenu sur la question et
j’ai composé une chanson. Depuis, j’ai continué.
J’aime bien chanter des ballades et ma voix devient
plus intense avec un microphone. Lorsque je m’en
suis aperçu, j’ai réfléchi à mon répertoire. On peut
dire que ma voix a été pour moi une véritable
découverte. J’avais toujours pensé être incapable
de chanter une chanson d’un autre ou d’en écrire.
Maintenant, j’en ai au moins cent cinquante à mon
répertoire et je chante de tout. J’ai même gagné
been an accompanying or solo guitarist. Then one
day, as a good Frenchman I was playing petanque
and singing a little song when someone said
something nice about my voice. I thought about it
and wrote a song and have carried on ever since.
I like ballads and my voice becomes more intense
with a microphone. When I realised that I began
to think about my repertoire. I have to say that
voice was a veritable discovery to me. I always
thought myself incapable of singing other peoples
songs or writing my own. Today I have at least 150
songs to my repertoire and I sing all sorts.
I even won the singing competition of the Alliance
Française in 2000. I have to admit that I smoke
and it’s maybe that which has given me my tone
of voice. I didn’t go to classical school or operetta.
I’m not a tenor but more of a malformed baritone.
A bit solemn, a bit heavy but I can express myself
as I wish. I can sing, I can cry, I can sweat, I can
yell and on top of that I can also whistle quite
well! There, that’s what the voice is. I’ve also been
asked to be a radio presenter two or three times
De stem is voor mij….ik zou het juiste woord
moeten vinden om haar te kunnen omschrijven.
Ik zou niet willen zeggen dat ze een reddingsboei
is, maar toch iets dat me heeft weerhouden een
einde aan mijn leven te maken. Ze is mijn redder
geweest. Ik ben laat begonnen met zingen. Ik ben
altijd begeleidend en sologitarist geweest tot ik
ongeveer vijfenveertig was. Op een dag speelde
ik petanque, als een Fransman betaamt, en zong
ik op een feestje een liedje. Iemand maakte daar
een positieve opmerking over. Ik ben er later op
teruggekomen en heb een lied gecomponeerd.
Vanaf dat moment ben ik doorgegaan. Ik zing graag
ballades en mijn stem is intenser als ik met een
microfoon zing. Toen ik dat besefte, ben ik over
mijn repertoire na gaan denken. Je kunt zeggen
dat mijn stem een echte ontdekking voor me was.
Ik dacht altijd dat ik niet in staat zou zijn een lied
van een ander te zingen of zelf liedjes te schrijven.
Nu heb ik minstens honderdvijftig liedjes in mijn
repertoire en zing ik alles. Ik heb zelfs in 2000
het Concours de la chanson van de Alliance
le Concours de la chanson de l’Alliance française
en l’an 2000. Il faut avouer que je fume. C’est
peut-être ce qui a fabriqué mon timbre de voix.
Je n’ai pas fait d’école de classique ou d’opérette.
Je ne suis pas un ténor, mais un baryton un peu
malformé. Peut-être un peu sombre, assez lourd,
mais je peux m’exprimer comme je veux. Je peux
chanter, je peux pleurer, je peux transpirer, je peux
gueuler, je peux aussi très bien siffler en plus.
Voilà, c’est la voix. On m’a demandé deux ou trois
and to read children’s stories.
When you’ve got guts, if you sing, when there’s
a phrase, you have to understand that phrase.
It has to be expressed as it demands. If it wants
a dramatist, if it wants be shouted or if it wants
to be whispered than you have to do it. It’s like
visual mimics. Shame, fear, anxiety or ecstasy, all
these are part of visual mimicry, but in song it’s
the voice that must express them. If your voice is
dull, then it holds no interest, it has no intonation.
française gewonnen. Ik moet toegeven dat ik rook.
Daar heb ik misschien mijn stemtimbre door
gekregen. Ik heb geen klassieke of operascholing.
Ik ben geen tenor, maar een beetje een vervormde
bariton. Misschien een beetje donker wat klank
betreft, redelijk zwaar, maar ik kan me uitdrukken
hoe ik wil. Ik kan zingen, ik kan huilen, ik kan
transpireren, ik kan schreeuwen en ik kan ook nog
erg goed fluiten. Zo is de stem. Ik ben twee of drie
keer gevraagd om te presenteren op de radio en ook
fois à la radio pour présenter et aussi pour lire des
livres pour enfants.
Quand on a les tripes et, si on chante, lorsqu’il y a
une phrase, il faut la comprendre cette phrase.
Il faut l’exprimer comme elle doit l’être. S’il faut
une dramatique, s’il faut crier, s’il faut murmurer, il
faut le faire. C’est comme les mimiques du visage.
La honte, la peur, l’angoisse, l’extase. Tout cela fait
partie des mimiques du visage, mais dans le chant,
c’est la voix qui doit l’exprimer. Si on est plat en
voix, c’est une voix sans intérêt, sans intonation.
Moi, lorsque je donne, je donne. Je suis passionné.
Je veux toujours plus. Je travaille toujours plus.
Je m’investis complètement ou pas du tout. C’est
peut-être mon côté artiste. Mais dans un sens, être
artiste ne veut rien dire du tout. Nous avons tous
notre petit talent. Le tout, c’est de le faire fructifier.
Même le clodo au coin de la rue est un artiste.
Il sait très certainement faire quelque chose que
je ne sais pas faire. Cela nous conduit à considérer
la question du professionnalisme.
Un artiste professionnel est quelqu’un qui gagne sa
croûte avec son art. Amateur et professionnel. L’un
gagne sa croûte et l’autre doit avoir un boulot
à côté. Mais, cela ne veut nullement dire que l’un
est moins bon que l’autre. Je connais certains
amateurs meilleurs que certains professionnels.
Certains ne ressentent aucun intérêt pour le
conservatoire ou bien à aller jouer dans un
orchestre. Pourtant, ce sont de vrais artistes.
Art, c’est le mot savoir. C’est faire une chose
très bien. L’art du chant, c’est transmettre une
émotion, un sentiment mis sur une feuille blanche
et de l’interpréter comme avec un bouton de rose
à la main, comme lorsque l’on sent des épices,
l’estragon, la sauce, le romarin, le fenouil, le thym.
Il faut interpréter. Cela ne s’explique pas. Il faut
Personally, when I give, I give! I’m passionate.
I always want more. I always work harder. I throw
myself into 100% or not at all. It’s probably my
artistic side. But on the other hand, being an artist
means nothing at all. Everyone has some talent.
The thing is in making the most of it. Even the
tramp on the street corner is an artist. He will
certainly know how to do something I don’t.
That leads us to the question of professionalism.
A professional artist is one who earns his living
through his art. Amateur and professional; one
earns his crust the other has to have another job
alongside. That doesn’t however mean that one is
better than the other. I know some amateurs far
more gifted than certain professionals. Some have
no interest in a musical academy or playing in an
orchestra. Yet they are true artists. Art is knowhow. Knowing how to do something well.
The art of singing is the transmission of an
emotion, a sentiment on a blank page and its
interpretation as with a rose bud in your hand or
when you smell spices, tarragon, sage, rosemary,
fennel or thyme. You have to read into it. It
can’t be explained. It has to be seen, heard and
understood. It’s like a good wine; you just have to
sniff it to know. What’s a good voice? There are
those with caramel in them, Caribbean voices.
The voice has a wide scope. I can’t tell what
makes a voice. There are known and unknown
voices. A good voice…I think…no not a good
voice, a voice is one that gabs you in the guts that
has your eyes damp as soon as you hear it, to be
on the verge of tears. To listen…in happiness.
There are languages that I can’t speak but there
are people who sing in them that move me deeply.
I understand what they sing. It’s not the lyrics that
touch me, but their voices and how they use them.
om kinderboeken voor te lezen.
Als je durf hebt en zingt, moet je de zinnen die
je zingt begrijpen. Je moet ze uiten zoals ze
bedoeld zijn. Als je moet dramatiseren, als je
moet schreeuwen of fluisteren, moet je dat doen.
Dat werkt ook zo bij de mimiek van het gezicht.
Schaamte, vrees, angst, extase. Dat maakt allemaal
deel uit van de mimiek van het gezicht, maar met
zingen moet de stem dat uitdrukken. Als je een
monotone stem hebt, is zij niet interessant en mist
ze intonatie. Als ik geef, geef ik echt alles. Ik ben
gedreven. Ik wil altijd meer. Ik werk altijd maar
meer. Ik ga er helemaal voor, of helemaal niet.
Dat is misschien mijn artistieke kant. Maar op een
bepaalde manier wil artiest zijn helemaal niets
zeggen. Iedereen heeft zijn eigen kleine talent.
Je moet het alleen zien te laten bloeien. Zelfs de
zwerver op de hoek van de straat is een artiest.
Hij kan vast en zeker iets dat ik niet kan.
Dat geeft ons stof tot nadenken over het begrip
‘professionaliteit’.
Een professionele artiest is iemand die de kost
verdient met zijn kunst. Amateur en professioneel.
De één verdient zijn kost en de ander moet er iets
naast doen. Maar, dat wil niet zeggen dat de één
minder goed is dan de ander. Ik ken bepaalde
amateurs die beter zijn dan bepaalde professionals.
Sommigen hechten geen enkel belang aan het
conservatorium of het spelen in een orkest en toch
zijn dat echte artiesten. Kunst is kennen. Het is iets
op een heel goede manier uitvoeren.
De kunst van het zingen is het overbrengen van
emotie, van een gevoel dat op papier is gezet.
Dit gevoel moet je vertolken alsof je een rozenknop
in de hand hebt, alsof je kruiden ruikt, dragon,
saus, rozemarijn, venkel, tijm. Je moet het
interpreteren. Het laat zich niet uitleggen. Je moet
le voir, l’entendre, le comprendre. C’est comme un
bon vin. Il suffit de le humer pour déjà savoir. Une
bonne voix ? Il y en a qui ont des voix caramel, des
voix antillaises. La voix, c’est tout un rayon. Je ne
peux pas dire ce qu’est une voix. Il y a les connues
et les non connues. Une bonne voix, je pense… non
pas « une bonne voix ».
Une voix qui vous prend aux tripes, c’est déjà
d’avoir les yeux un peu mouillés lorsqu’on l’entend,
être presque au bord des larmes. D’écouter… dans
le bonheur. Il y a des langues que je ne parle pas,
mais par contre, il y a des gens qui les chantent et
me bouleversent. Je comprends ce qu’ils chantent.
Ce ne sont pas les mots de leurs chansons qui me
touchent, ce sont leur voix et la manière dont ils
s’en servent. Je pense que c’est aussi un de mes
atouts : savoir me servir de ma voix. Les mots et les
timbres de voix sont un tout. Bien sûr, l’attente du
public est différente suivant qu’il écoute Callas ou
un chanteur de charme. Chez Callas, il attend les
notes aiguës. Chez le chanteur de charme, il attend
le velours, la tendresse, cette couche de neige qui
se pose sur les mots. Il attend ce petit vent, ce petit
sirocco chaud qui passe comme cela, son souffle.
I think that’s also one my gifts: knowing how to use
my voice. The lyrics and the tone of voice form
a whole. Of course the audience’s expectation is
different whether they are listening to Callas or
a crooner. With Callas it’s the high, sharp notes.
With a crooner it’s the velvet, tenderness and
snow that cover the notes. They wait for a gentle
breeze, a warm sirocco that passes over them like
breath. One word where the singer juggles with his
voice to achieve it. I think it’s one of my greatest
strengths to be able to play with my voice.
My voice is different to Johnny Hallyday’s.
I come from Fréjus in the south of France, where
popular singers come from. Over near Bordeaux
you get the more lyrical singers. I discovered
Brel and Brassens when I was twenty-three years
old. I come from the side where it’s very hard, it’s
Johnny or nothing. He’s our saviour, the true Mary.
He gave me the taste for the guitar. You like him
or you don’t. But for me… I like whatever touches
me emotionally and above all I like what I do. ■
het zien, horen en begrijpen. Het is als een goede
wijn. Je hoeft hem alleen maar te ruiken om te
weten dat hij goed is. Een goede stem? Sommige
mensen hebben een karamelkleurige stem, een
Antilliaanse stem. De stem heeft veel variaties.
Ik kan niet zeggen wat een stem is. Er zijn bekende
en onbekende stemmen. Het gaat volgens mij om
een goede stem, niet om een goed stemgeluid. Een
stem die je bij de kladden pakt, waar je een beetje
natte ogen van krijgt als je haar hoort, waarvan je
bijna in huilen uitbarst. Luisteren...in geluk. Er zijn
talen die ik niet spreek, maar toch zijn er zangers
die me diep raken als ze erin zingen. Dan begrijp
ik wat ze zingen. Het zijn dan niet de woorden van
hun liedjes die me raken, maar hun stem zelf en
de manier waarop ze die gebruiken. Ik denk dat dit
ook één van mijn pluspunten is: ik kan mijn stem
gebruiken. Woorden en klanken vormen een geheel.
Natuurlijk is de verwachting van het publiek
anders als het naar Callas gaat luisteren of naar een
zanger met een warme stem. Bij Calles verwacht
het hoge tonen. Bij de zanger met de warme stem
hoort het fluweel, tederheid, dat laagje sneeuw dat
over de woorden ligt. Het hoort die wind, die kleine
Un mot où l’interprète jongle avec la voix pour
le faire. Je pense que c’est mon côté très fort de
pouvoir jouer avec ma voix.
Ma voix est différente de celle de Johnny Hallyday.
Je viens de Fréjus, ce sont les chanteurs populaires
qui viennent de par-là. Le côté de Bordeaux a
donné les chanteurs à texte. J’ai découvert Brel et
Brassens à vingt-trois ans. Je viens du côté où c’est
dur, et là-bas, on n’aime que Johnny Hallyday. C’est
notre sauveur, c’est la Maria en vrai. C’est lui qui
m’a donné goût à la guitare. On aime ou on n’aime
pas. Mais, pour moi…. J’aime ce qui me touche et
j’aime ce que je fais. ■
warme sirocco die langskomt, zijn adem. Een woord
waarbij de vertolker van het lied zijn stem gebruikt
om dit te bereiken. Ik denk dat dit een erg sterke
kant van mij is.
Ik heb een andere stem dan Johnny Hallyday.
Ik kom uit Fréjus, daar komen volkszangers
vandaan. Uit Bordeaux komen tekstzangers.
Ik heb Brel en Brassens ontdekt toen ik 23 was.
Ik kom uit een hard deel van de samenleving en
daar houdt men alleen van Johnny Hallyday.
Dat is onze redder, hij is een soort Maria. Hij heeft
me de liefde voor de gitaar gegeven. Je houdt ervan
of niet. Maar ik, ik houd van dingen die me raken
en ik houd van wat ik doe. ■
10